Bojkowie z okolic Bieszczadów, jako grupa etniczna nie posiadają własnej organizacji - odrębnej bojkowskiej struktury. Rusini, którzy uniknęli wysiedleń i pozostali na terenach Bieszczadów (bądź wrócili z wysiedleń), a są świadomi swoich korzeni w większości należą do Związku Ukraińców w Polsce. Na terenie Bieszczadów deportacji uniknęli Ci Rusini, którzy w porę przenieśli metrykę do Kościoła rzymskokatolickiego oraz ci, którzy zawarli małżeństwo z rzymskim katolikiem. Potomkowie Bojków, którzy pozostali - drugie pokolenie - niechętnie przyznaje się do swojego etnicznego rodowodu. Istnieje również stowarzyszenie Bojkowskie „Ustrzyki”, działające na terenach Ukrainy wśród tych, którzy zostali wywiezieni z terenów Bieszczad w 1951 roku. Organizacja zrzesza ludzi, którzy mają sentyment do samych Ustrzyk Dolnych i okolic. Do działalności „Ustrzyk” należy przede wszystkim organizacja imprezy „Bojkowska Watra”, która odbywa się w ostatni weekend lipca, przy współudziale lokalnej społeczności ukraińskiej. Po wojnie w 1945 –1946 Bojkowie wywożeni byli z Bieszczad w ramach repatriacji na tereny wschodniej, sowieckiej Ukrainy. Następnie, w ramach Akcji Wisła (1947 rok) wywieziono ludność bojkowską na północ i zachód Rzeczpospolitej. Współcześni potomkowie „przyznają się” do korzeni bojkowskich:

Ich potomkowie, ich wnuki co roku przyjeżdżają do Weremienia na przykład, bo to ich ojczysta ziemia. Bardzo często robią pielgrzymki po grobach przodków. W Białym Borze jest szkoła ukraińska, cały zespół szkół. I od czasu do czasu, raz do roku na przykład nauczyciele robią dzieciom wycieczki dla młodzieży żeby powozić ich po tych wsiach skąd pochodzą przodkowie.

Większość wysiedlonych rozpoczęła nowe życie „na wygnaniu”. Wysiedleni podejmowali pracę, zakładali rodziny, a przez to decydowali  na pozostanie. Wysiedleni najczęściej wybierali małżonków tego samego wyznania.

Ludzie byli i z Nadsania, z Chełmszczyzny. Są też takie rodziny: Na przykład kobieta była z Chełmszczyzny, a mąż z Bojkowszczyzny no i gdzie wracać? Tam, czy tam? No i zostawali na miejscu. Więc tutaj wróciło bardzo mało ludzi.

Po 1956 roku pojedyncze rodziny bojkowskie podejmowały decyzję o powrocie do miejsc swojego pochodzenia, w Bieszczady. Współcześnie bywa, że przedstawiciele trzeciego pokolenia wracają do miejsc, skąd wywodzili się ich przodkowie. Przykładem jest Daria Kosiek, której rodzina została wysiedlona z Wetliny. Po kilkudziesięciu latach artystka zdecydowała się osiedlić w Sanoku. Współczesna społeczność greckokatolicka identyfikująca się z Bojkami gromadzi się współcześnie wokół Cerkwi greckokatolickiej w Ustrzykach Dolnych. Do wspólnoty Cerkwi prawosławnej w Sanoku należy również kilka osób pochodzących z Bieszczad. Nie określają się oni jednak jako Bojkowie. Osoby te zostały wysiedlone, jednak po powrocie na południowy wschód Polski osiedliły się w mieście. Pani Marianna wspomniała również, że w Cerkwi zjawiają się potomkowie wysiedlonych – trzecie pokolenie. Osoby te podejmują pracę nad powrotem do obrządku wschodniego w czym pomaga im Związek Ukraińców w Polsce.(...) Córka Marianny, Suzanna Jara, prowadziła badania etnograficzne na terenie Bieszczadów dotyczące współczesnych pozostałości folkloru muzycznego we współczesnych Bieszczadach. Badania prowadzone w ramach pracy magisterskiej miały charakter porównawczy, a ich celem było zestawienie dzieł Oskara Kolberga dotyczących Bojkowszczyzny, ze stanem obecnym. Podczas badań udało znaleźć się ludzi, którzy pamiętają Bojkowski folklor muzyczny. Jedną z tych osób była Pani Maria Pękalska, której matka była Bojkinią, a ojciec Polakiem. Tym sposobem rodzina uniknęła wysiedleń. Pani Maria wiele nauczyła się od matki. Wiedziała również które osoby pochodzenia ruskiego pozostały w górach, nie zostały wywiezione. Marianna Jara relacjonowała, że podczas badań wiele osób z młodego pokolenia nie przyznawało się do korzeni. Starsi ludzie natomiast po pewnym czasie otwierali się przed badaczkami, którym udało się nagrać sporą ilość bojkowskich piosenek. Marianna Jara podjęła się również stworzenia spektaklu, który miał być rekonstrukcją bojkowskiego wesela. Niestety, po rekonesansie okazało się, że nikt już nie pamięta jak taka uroczystość wyglądała przed wysiedleniami.

Żeby odtworzyć to co było trzeba jechać w odeską oblaść, na Ukrainę i szukać starych ludzi, którzy przynieśli tą kulturę z Bieszczad nad Morze Czarne. Oni mają swoje muzea tam, trzymają stroje – szanują bardzo, pamiętają skąd pochodzą. Ich potomkowie też, niektórzy bardzo ostro trzymają się tego.