Klasztor Karmelitów Bosych w Zagórzu.

Ruiny XVIII-wiecznego klasztoru położone są na malowniczym wzgórzu zwanym Mariemont, w zakolu rzeki Osławy. Jest to jeden z nielicznych zachowanych klasztorów warownych w Polsce i na ziemiach dawnej Rzeczypospolitej Obojga Narodów.

Budowę rozpoczęto w w 1700 r. za sprawą fundatora - wojewody wołyńskiego Jana Adama Stadnickiego. Trwała ona równe 30 lat. 

W skład klasztornego zespołu wchodziły: kościół p.w. Wniebowzięcia NMP, klasztor oraz zabudowania gospodarcze. Karmel otaczały mury obronne o wysokości 5 metrów. Wjazdowa brama reprezentacyjna oraz podjazd znajdowały się od strony północnej. Natomiast od strony wschodniej, tuż za murami, znajdował się szpital - przytułek dla weteranów wojennych pochodzenia szlacheckiego. Obowiązek opieki nad 12 żołnierzami - inwalidami był wolą wojewody dodaną do aktu fundacyjnego w 1713 r. 

Klasztor wybudowano według planu zatwierdzonego dla konwentów mniejszych, natomiast samą świątynie wzniesiono i oparto na wymiarach zleconych dla większych kościołów. Kościół posiadał specyficzną ośmioboczną nawę główną oraz dwie kaplice boczne. Sam  ołtarz znajdował się wyjątkowo od strony zachodniej. Całość zbudowano z żółtego piaskowca z pobliskiego kamieniołomu. Do budowy sklepień łukowych i mniejszych elementów konstrukcyjnych użyto cegły.

Okres świetności klasztor przeżywał do pierwszego rozbioru Rzeczypospolitej. W okresie konfederacji barskiej stał się ostoją dla jej żołnierzy.

29 listopada 1772 r. podczas oblężenia przez wojska rosyjskie, zabudowania klasztorne zostały ostrzelane z armat, a ich część uległa spaleniu. Obrona klasztoru w Zagórzu była ostatnią bitwą konfederacji barskiej.

Po pożarze i zniszczeniach zakonnikom udało się odrestaurować konwent, jednakże prowadzona przez Austrię polityka józefinizmu nie pozwoliła na powrót do jego dawnej świetności.

Według ustaleń austriackiej policji w 1822 r. w wyniku sprzeczki przeora z jednym z zakonników, doszło do pożaru, który strawił zabudowania Karmelu. Według innej wersji były to działania celowe władz zaborczych. W 1831 r. zniesiono klasztor w Zagórzu, a karmelici zostali przeniesieni do Przemyśla i Lwowa. Ocalałe wyposażenie kościoła - w tym obrazy - umieszczono w kościele parafialnym w Zagórzu. Klasztor niszczał przez ponad sto lat. 

Na przestrzeni lat podejmowano próby odbudowy - w 1957 r. oraz w 2000 r., jednak nigdy ich nie ukończono. W roku 1957 ruiny klasztoru odwiedził Jan Paweł II.

Współcześnie w okresie wielkiego postu odbywają się tu nabożeństwa drogi krzyżowej. Z inicjatywą wyszedł proboszcz zagórskiej parafii ks. Józef Kasiak. Po zapadnięciu zmroku orszak pątników zmierza na górę Mariemont. Tam, wewnątrz dawnego kościoła rozważane jest 14 stacji męki Pańskiej.

Dodatkowo istnieje możliwość zwiedzania ruin klasztoru, jednak jest ona utrudniona przez obecnie prowadzone tam remonty.