Znaczne oddalenie osad bojkowskich od ośrodków miejskich i szlaków komunikacyjnych było powodem konserwatyzmu społeczności. Na skutek takiej sytuacji, do XX wieku zachowała się znaczna ilość wielowiekowych magicznych praktyk i przekonań, które w tym czasie już dawno zanikły na innych terenach Polski.

Narodziny.
W przekonaniu społeczności wiejskich kobieta brzemienna była szczególnie narażona na złe wpływy i niebezpieczeństwa. Obowiązywało ją tym samym wiele zasad mających zapewnić pomyślny przebieg ciąży. Jedną z nich był bezwzględny zakaz przechodzenia pod drabiną, stąpania przez łańcuchy, sznury i powrozy, co miało uchronić noworodka przed owinięciem pępowiną w trakcie porodu. Z tego samego powodu położnica nie mogła mieć na sobie żadnych węzłów (związanych sznurków, warkoczy). Poród przyjmowała babka, zazwyczaj starsza i najbardziej doświadczona kobieta we wsi. Dbała ona  o sprawny przebieg rozwiązania, a także opiekowała się dzieckiem tuż po narodzinach. Babka przygotowywała pierwszą kąpiel przed którą gospodarz wrzucał do wody pieniądze (żeby w przyszłości dziecko było bogate). Była to też zwyczajowa forma zapłaty za usługę przyjęcia porodu. Do zadań babki należało również zaproszenie kumów po rozwiązaniu. Każda para kumów przynosiła ze sobą kawałek krzyżma (płat samodziałowego płótna). Według Andrzeja Potockiego w środek płótna wtykano pieniądze, a służyło ono do owinięcia dziecka w czasie chrztu, który odbywał się tydzień po narodzinach. Na chrzciny zapraszano kumów i babkę, a ponieważ wydarzenie miało dużą rangę społeczną podczas uroczystego posiłku gości podejmowano mięsem, rosołem jedzono także barszcz i kapustę.

Ślub i wesele.
Zawieranie małżeństwa było uwarunkowane względami ekonomicznymi i społecznymi. Na Bojkowszczyźnie (podobnie jak we wszystkich rejonach Polski) to rodzice aranżowali małżeństwa swoim dzieciom. Ślub musiał być poprzedzony zmówinami rodziców młodego, z rodzicami młodej i ustaleniem warunków posagu. Dopiero wówczas panienka deklarowała czy chcę wyjść za mąż. Jeżeli się godziła rozpoczynano przygotowania. Młodzi w pierwszej kolejności udawali się do batiuszki (księdza) na zapowiedzi. Następnie panna młoda wraz z drużką zapraszały gości na uroczystość. W sobotę przed ślubem zaproszeni przynosili do domu panny młodej prezenty w postaci produktów spożywczych : jajek, masła, kury, a także pieniędzy. Wesela rozpoczynały się osobno u panny młodej i u młodego. Dziewczęta przed ślubem przygotowywały wianki z barwinku. Pieczono również chleb. Pieczywo stanowiło doniosłą rolę w obrzędowości ślubnej. Miało zapewniać bogactwo i szczęście przyszłemu małżeństwu. Poza chlebem wypiekanym na weselną ucztę, przygotowywano również specjalny kołacz weselny. Drużyny weselne młodej i młodego spotykały się dopiero pod cerkwią gdzie ksiądz udzielał sakramentu małżeństwa. W Stężnicy po ślubie do młodych powracających z cerkwi  wychodzili rodzice z chlebem na plecach i w kożuchach włosem na wierzch obróconych61.Po ceremonii w cerkwi młode małżeństwo szło  do domu. Ich wejściu towarzyszyły obrzędy i okolicznościowe śpiewy. Podczas wesela jedzono kurę, chleb z serem, kapustę, kaszę, barszcz. Pito okowitą, a czasem wino i miód. Kulminacyjnym punktem wesela były oczepiny stanowiące rodzaj długiego spektaklu, który miał być symbolicznym aktem przejścia dziewczyny w rolę mężatki. Oczepiny polegały na zapleceniu włosów panny młodej wokół chomełki - kółka przygotowanego przez drużbę z gałązki słodkiej jabłoni. Szwaszka okręcała włosy dziewczyny wokół chomełki, a następnie zawiązywała na jej głowie kawałek płótna – czepiec. Podczas oczepin panna młoda płakała, a także odrzucała czepiec żeby ostatecznie pogodzić się ze swoim losem. Oczepinom towarzyszyły śpiewy kobiet. Po weselu młoda żona przenosiła się do domu męża zabierając ze sobą skrzynie i wszystko co wchodziło w skład jej posagu. Po przenosinach ponownie odbywały się uroczystości „włączające”.